Ik maak kunst omdat ik het fijn vind als er dingen ontstaan onder mijn handen. Ik word er vrij van in mijn hoofd, als het me lukt om te blijven spelen en onderzoeken. Ik kijk graag naar kunst, het verruimt mijn blik en inspireert me.
Ik ben een knutselaar en gebruik alle materialen en technieken op mijn eigen wijze. Met een vulpen, stukje touw en schilderstape kan ik een hele wereld bouwen. Meer heb ik niet nodig. Verder kan ik volstaan met wat ik ter plaatste zie en vind.
Ik heb veel community art gemaakt, gericht op het verbinden van mensen die elkaar niet vanzelfsprekend vinden. Video, vaak in de vorm van portretten, is dan mijn medium. Ik ga met mijn camera op pad en ondervraag mensen over zaken die me bezighouden. Ik heb een voorkeur voor een ‘rafelrandje,’ voor mensen met een rafelrandje. Voor de schoonheid van imperfectie.’ De video’s zijn wat mij betreft geen eindproduct maar een aanleiding om verder te praten, op door te borduren.
Min of meer een tegenhanger daarvan zijn mijn desolate landschappen: geploegde akkers, lege steden, verlaten tankstations. De mens ontbreekt. Ik fotografeer, schilder, ets, teken en wolvilt ze. Beide thema’s komen voort uit dezelfde bron: de eenzaamheid van mijn jeugd op een boerderij buitenaf.
Mijn maaksels moeten ergens over gaan, zijn nooit zomaar mooie plaatjes. Zo maak ik series ‘kistkafjes’ kwetsbare dieren in kistjes. En mijn wollen vulva’s zien er in doosjes prachtig uit, maar gaan natuurlijk over grote maatschappelijke thema’s.
Ik ben een vrouw met een missie: draag zorg voor elkaar en voor je omgeving. Dat wil ik graag meegeven aan de beschouwer. Maar altijd met een zekere lichtheid.